U liune e ru surice

Nu juornu, nu surice sturdutu,
caminnannu é finutu
intra e ciampe
de nu bestiune de liune.


A morte sua  era certa,
ma u liune, chissà pecchì
ce fice grazia e ru lassau fujire.
N'azione bona, se sa, ha sempre ricumpenza.
Ma chine avera dittu
ca a ru liune l'aiutu de nu surice servia?
Un passau mancu nu mise
e pe disgrazia liune ncappau intra na rite.
Gridau, squatrijau
ma pe quantu facia
nescire un ne potia .
U surice c'avia sentutu
e chi d'u bene avutu
un s'era mai scordatu
s'abbbicinau, e chianu chianu
muzicannu, muzicannu, nu grubbu raperiu.
U liune, nu pede ce nzaccau,
a rete se sciunniu ed iddru sinne jiu.


 Antonio Coltellaro
Libera trad. da: le lion et le rat di La Fontaine