A maistra mia

A maistra mia

Tinìa lli manu longhi mu minàva,
era 'na maistrìna chi 'mparàva !
Si ni vidìa l'arìcchji 'ntartaràti
ni cuvirìa di scaffi e pizzulàti.

T'adduràva llu jàtu si fhumàva,
'nzzammài avìa l'ùgni longhi t'ammaccàva.
Ni fhacìa jìri vrùndi e rigistràti,
capìlli curti curti o carusàti.

« Chi ti vo' beni ti f ha ciangìri
e chi ti vo' mali ti f ha ridiri! ».

Tàndu, 'nu muccusìallu, cchi sapìa !
Cci ndi mandài rusèlli 'n mènti mia!

'A scola assimigliàva 'na nivèra
e ìlla cumu a nùa senza vrasèra.
'Ngrillàva e 'un la sintìamu lamintàri,
dava lla vita sua ppi lli sculàri.

Cumu 'a vulèra vidari!
Va' cerca 'nduv'ha jùtu!
'Un sàcciu nò si campa o s'ha murùtu.

S'ancòra 'a Minnicèlli¹ mi minèra
sculàru sutt'ad illa cci turnèra!

1) La maestra Sabina Minnicelli

Salvatore Borrelli